थोड्या वेळापूर्वी मी “दुर्दम्य लोकमान्य” असा लघुपट पाहिला. खरे सांगायचे तर, मला वाटते की मी फक्त 70% चर्चा समजू शकलो. पण मोठे कथन समजून घेण्यासाठी ते पुरेसे होते.
विक्रम गोखले यांच्या शैलीत सांगायचे झाले तर – टिळक. टिळक. टिळक.
सर्वात हृदयस्पर्शी भाग तो एक शब्द होता, “गेले”.
होय, गेले. असे सर्व लोक गेले.
आज राजकारण म्हणजे, “मुझसे पन्गा मत लेना, मैं नंगा आदमी हूँ” किंवा, “लाव रे तो विडिओ”. मंझे आपण सर्व कुठे पोहोचलो आहोत. केसरी वृत्तपत्रापासून जुबान केसरीपर्यंत. विचार करा तुम्ही. सध्याच्या परिस्थितीत आपण टिळकांचे सांस्कृतिक स्वराज्य कसे आणणार आहोत?
असो, बघायला बरं वाटलं. एखाद्या दिवशी, कदाचित मी विक्रम गोखलेजींसोबत काम करेन.
पण, कुमार केतकरांच्या नुसत्या नजरेने माझी संध्याकाळ सत्यानाश करून टाकली. डोळ्याचे थेंब टाकावे लागतील. आंघोळही करावी लागेल. असो, जय भवानी, जय शिवाजी, जय-जय श्री राम
